Çağdaş evcil kediler bir yandan insanlarla yakın ilişki içinde olurken bir yandan da olabildiği ölçüde vahşi hayat da sürdürüyorlar. Polonyalı arkeolog Magdalena Krajcarz. Arkeolog ev kedisinin, evcil hayvanlar arasındaki özel yerini nasıl edindiğini araştırdı. Halihazırdaki bilimsel görüşe göre tüm ev kedilerinin (Felis silvestris catus) soyu Afrika yaban kedisine (Felis silvestris lybica) uzanıyor.
İki alt tür de genetik analizlerle, birbirinden neredeyse hiç farklı görünmüyor. Fakat Avrupa yaban kedisi (Felis silvestris silvestris) daha farklı. Krajcarz ve ekibi Güney Polonya’da gün ışığına çıkarılan 6 yaban kedisinde yeterince sağlam kemik kolajeni buldular. Kolajen hayvanın beslenmesiyle ilgili bilgiler veriyor. Bunun için iki stabil izotopun miktarını incelediler: Azot 15, hayvanın aldığı gıdanın hayvan gübresiyle gübrelenen tarlalara ait olması halinde, beden tarafından çoğaltılarak kolajen proteinine işleniyor. Karbon 13 ise bir canlının hayatının son aylarında özellikle tahıl veya diğer bitkiler gibi C4 bitkilerini daha fazla tüketmesiyle kolajende birikiyor. Araştırmacılar kedilerin izotoplarını 4.300- 6.200 yıl önceki insan, evcil hayvan ve yabani hayvanların kalıntılarıyla karşılaştırdılar. Ayrıca Polonya’daki Roma devrine ait ev kedisi fosilleri de incelendi. Sonuçlara göre 6 yabani kedideki azot 15 ve karbon 13 değerleri önemli ölçüde düşük. Bu da gübrelenmiş tarla bitkileri ve C4 bitkileri yiyen fare ve diğer hayvanlarla çok az beslendikleri anlamına geliyor. Bunun yerine daha çok vahşi ortamdaki hayvanları avlamışlar.
Araştırmacılara göre Neolitik devir kedileri, insanların yerleşim yerlerinde çabucak av bulabilen kültür takipçileriydi. Evcilleşmiş yabani hayvanlar arasında kedilerin ataları, ‘tek başlarına yaşamaları ve yaşadıkları bölgedeki davranışları’ açısından eşsizdi diyen araştırmacılar, ev kedisinin ataları ve günümüzdeki Polonya topraklarında yaşayan Geç Neolitik dönem insanları arasındaki ilişki hakkında henüz pek bir şey bilinmediğini vurguluyorlar.
